بالاخره بعد از تلاش های زیاد یه فیلم خوب پیدا کردم.
داستان درباره تلاش های یه خانم سیاه پوست برای راه انداختن کسب و کار خودشه. درباره خستگیش از رخت شور بودن. درباره شوقش به تغییر و بی مهری و سختی های راهش.
و برگرفته از زندگی مادام سی جی واکره.
کلا فیلم هایی که این خانمه توش بازی کرده رو دوست دارم.
به افتخار این بازیکن که علی رغم خستگی زیاد شیفت ۱۲ ساعته روز قبلش از رخت خواب دل کنده و رفته کلاس خیاطی و فهمیده کلاس کنسله و خبرش به دستش نرسیده.
جرئت مندانه وایستاده که نه خب حالا که اومدم باید این شلواره رو بدوزم و بعد برم. وابستاده و دوخته و مربی گفته اوکی من خرده کاریاشو میکنم تو برو یه روز دیگه برات جبرانی میزارم.
و بعد رفته ساعتش رو تعمیر کرده، قرصاشو خریده و لباس خریده و بعدش رفته بیمارستان و فرم "خدا کنه مریض ایدز نداشته باشه" رو داده دفتر پرستاری و اومده خونه عصری هم قصد کرده بره پارچه بخره چون مامان خونه نبوده و حوصله خونه بدون مامان رو نداشته. ولی نرفته و الان هم سعی داره بقبولونه امروز به اندازه زیادی عالی عمل کرده و یه پارچه نخریدن نباید نتایج قبلی رو خدشه دار کنه.
تازه شم صبحی باز با پیام هد نرسش رو به رو شده و جواب نداده.
البته اینکه جواب ندادم از روی بی‌توجهی و خب به شونه چپم نبوده. فقط شرمنده بودم و جوابی برای دادن نداشتم. اره دیگه کارم اشکال داشته و سهل انگاری کردم دیگه چی بگم خب.
گاهی واقعا میمونم که چطوره که انقدررر از کارای من اشکال در میاد. پرونده ها رو رندوم چک میکنن و این اشکالا در میاد که اوضاع واقعا جای کار داره و اگر هم که خب نه، مخصوصا پرونده های منو چک میکنن که از توش اشکال در بیارن که بازم جای کار داره دیگه.
با وجود اینکه وقتی با نصیحت های هد نرس مواجه میشم یکم ناراحت میشم اما در عمق وجودم احساس خوشحالی میکنم که جاییم که کارام مهمه و بابت بررسی کارم و اینکه "خب این نیروی جدید داره درست انجام میده یا نه" وقت گذاشته میشه.
پ.نون: اینو بگم این اشتباهاتی که میگم اشتباهات ثبتی ان، مثلا اینکه چرا فلان پرونده رو امضا نکردی یا چرا مهر فلانی رو پای گزارشت ضمیمه نکردی چرا با خودکار آبی نوشتی و از اینجور چیزا.
چند وقت پیش داشتم پست مربم رو میخوندم که از اینکه ازدواج کرده چقدر خوشحال بود و از توصیف شرایطش من ذوق کردم و گفتم دلم شوهر میخواد.
هفته بعدش فهیمه زنگ زد که داره با اونیکه دوستش داره ازدواج میکنه و من عمیقا خوشحال شدم و روز بعدش به این فکر کردم که؛ فهیمه خاک تو سرت یه دو ماه صبر میکردی یه سفر مجردی بریم و بعد شوهر کنی :))
فهیمه اگه اینجا رو خوندی میگم که برات خیلی خوشحالم چون تو لیاقت این عشق رو داری، لیاقت اینکه دستای نرمت رو بگیره و توی سختیات کنارت باشه رو داره. خوشحالم که میتونی خوشحالی وغمت رو با کسی که لیاقت عشقت رو داره شریک بشی.
و بله من حالا به اندازه یه سفر رفتن همراه ندارم و چقدر از تنها بودن، تنها کاری کردن بدم میاد. احتمالا سفری که براش برنامه ریختم، گشت و گذار توی کاخ سعد اباد و نیاوران و گلستان توی هوای اردیبهشت رو باید کنسل کنم چون من دارم بنده ی تنهایی میشم.
این مسئله ازدواج کردن توی دوران دانشگاه انقدر برام خواستنی بود که حقیقتا براش چله گرفته بودم و نشد و الان انقدر ساده از کنارش رد میشم که در برابر حرف همکارم که میگه دختر باید شوهر پولدار گیرش بیاد دو تایی قهقهه میزنیم.
خب قراره مراسم عقد رفیق شفیقم برم و بابتش ذوق دارم و اینکه خب حالا چی بپوشم توی من داره غلغل میکنه :)
تمام تلاشم رو میکنم که خوب کارامو انجام بدم و اشتباهی رخ نده اما هی از یه گوشه اش یه عیبی در میاد.
اخ که چقدر من امروز روی مود حرف زدن و نوشتنم.
به افتخار این بازیکن که که صبح زود بلند شده بچه رو برده مهد و بعدش سر دو راهی برم دوش بگیرم بو قرمه سبزی گرفتم یا برم دنبال پارچه، رفته اون سر شهر پارچه بخره و پارچه فروشی ها بسته بودن تهش هم برای خالی نبودن عریضه رفته از اون پیرمرد گوگولی پارچه فروش سر چهارراه پارچه مدرسه ای برای دوخت شلوار بیمارستان خریده. عصرم رفته شیفت و شبم بره دوش بگیره.
از روی مود افتادم.
امروز دو تا اعزام دارم یکی توی خود بیمارستان که مریضش بدحاله و باید برم باهاش و یکی هم یه بیمارستان دیگه.
هنوز هم معتقدم این وارد بخش خیلی بیشعوره که برای من دو تا اعزام انداخته و بقیه هیچی. اگه زودتر میفهمیدم که اعزام هام دو تاست زودتر قبل اینکه بره اعتراض میکردم.
خدا میدونه که من کی بیمارستان برمیگردم و گزارشامو بنویسم که برگردم خونه.
نه نظرم عوض شد این وارد بخش خیلی خیلی بیشعوره.
سلام
اول اینکه بابت کامنت هاتون ممنونم، ترکیب تجربه هام و کامنت های شما خیلی راه گشا میشن
اون همکار مادر جانم خیلی زیبا شیفت لانگش رو توی پاچه ام کرده بود و من بعد اون شیفت بی‌نهایت خسته شده بودم چون قرار بود صحبت کنه و یه شیفتش اف بشه اما خب هیچی به هیچی. یعنی به نفر اف شد اون روز، اما اون من نبودم.
اون روز با وجود اینکه هد نرس میتونست منو اف کنه اما فکر میکنم از قصد این کارو نکرد تا من متنبه بشم و دیگه اخرین دفعه ام باشه شیفت واگذاری اونم لانگ قبول کنم. منم پشت دستم رو داغ کردم دیگه از این کارا بکنم.
و اما be kind، قبول دارم که ادم بعد از اینکه مهربونی کرد نباید انتظار برگشتش رو داشته باشه وگرنه اسمش مهربونی نمیشه. اما برای هر مهربونی ادم باید گذشت کنه از یه چیزیش، بعضی ادما خب خیلی با گذشتن و مهربونی های بزرگ میکنن، مثل من که همچین کاری کردم، اما الان که اب از سرم گذشته میگم که مهربونی و گذشت باید تا اندازه ای باشن که بدون انتظار جبران، خودت در مضیقه قرار نگیری و اینکه برای آدمش مهربونی کنی، برای کسی که قدر بدونه وگرنه حمالیه مهربونی نیست خصوصا برای ادم متوقع.درسته بگی خب اینکه بازم مهربونی نمیشه اما خب برای منی که اونقدر دلم و صبرم بزرگ نیست، این بهترین قانون برای مهربونی کردنه.
پ.نون: هیچ گله و شکایتی از این بابت از هد نرسمون ندارم و بگم که من چقدررر این زن رو دوست دارم. از اینکه چنین هد نرسی دارم خیلی خوشحالم و از طرفی هم از اینکه توی کنترل این هیجان ناتوانم یکم نگرانم چون ممکنه بعدا از همین موضوع ضربه بخورم.
خب دی ماه پر حادثه من هم تموم شد
اول از هم اینکه یه دست به افتخار این بازیکن که شیفت لانگ بوده و مریض بدحال درد قلبی رو manage کرده بعد برگشته خونه و روپوشش رو شسته و زبان تمرین کرده.
ایده زبان جدید یاد گرفتن رو از وبلاگ خاطرات یک عدد الکی شاد گرفتم و سه روزی میشه که دارم اجراش میکنم، برنامه دارم که ادامه بدم اما حتی اگه نتونم هم خودم رو سرزنش نمیکنم چون یه تغییر جدید خوب و به موقع بود که منو به اندازه خوبی به شرایط خوبی رسوند.
من این ماه خیلی بزرگتر شدم، (هم ظرفیتاً و هم سناً) یکم اسون تر گرفتم و تو بخش نفرو تونستم روابط خوبی رو شکل بدم، با بعضیا جدی و با عده ای با شوخی و خنده، در هر صورت کار رو جلو میبردم و سعی میکردم خیلی به خودم فشار نیارم، برا خودم یه عالمه که نه اما خب تقریبا خوب خوراکی خریدم و از دل خودم در آوردم. برنامه دارم ماه بعد رو هم همینجور پیش برم و خیلی به فکر پس انداز نباشم و سعی کنم محل کارم رو به یه جای لذت بخش تبدیل کنم، شده حتی با خوراکی :)
ماه بعد برمیگردم بخش قبلی و نمیدونم اوضاع اونجا چطور خواهد بود اما من خودم رو برای یه ماه اماده کردم چون ممکنه این تعویض بخش ها باعث شده باشه نتونم خوب با بخش قبلی سازگار بشم و یکم اولش کند پیش برم و سرزنش بشنوم و سختی بکشم، اما خوب میدونم که یک؛ اولین دفعه ام که نیستش با این چیزا رو به رو میشم و دو؛ میگذره.
این مدت انقدر کامنت های پر مغز ازتون دریافت کردم که همین الان دو تا عنوان پر و پیمون دارم و نیاز به وقت دارم که بشینم بنویسمشون، امیدوارم تا اون موقع ایده ها از سرم نپرن و انگیزه ام برا نوشتنشون کم نشه.
و این مدت که با اضطراب زیادی مقابله کردم هم تجربه های خوبی پیدا کردم که برای دوران های مضطرب بعدم خیلی به کارم میاد و قصد دارم بعد تر که وقت پیدا کردم درباره اش بنویسم.
کلاس خیاطی رو هنوز میرم اما از اینکه وقت نمیکنم بدوزم ناراحتم و از اینکه چشمام ضعیفتر شده ناراحت ترم و وقتی به این فکر میکنم که ممکنه به خاطر چشم هام لازم باشه خیاطی رو کنار بذارم ناراحت تر تر میشم، اما خوشبختانه اونقدر وقت ندارم که به این موضوع فکر کنم و بابتش غصه بخورم.
فردا شیفتم و تقریبا روزی هم نیست که شیفت نباشم، فردا قصد دارم که صبح زود بیدار بشم و قهوه بخورم که خوابم نبره و بتونم کلک اون یه بسته چیپس توی کشو که تقریبا سه هفته شده اونجا منتظرمه رو بکنم.
خدایا برکت به زمان هامون بده :)
امروز برای بار شونصدم ذهنم به این سمت رفت که کاش به جایی تعلق داشتم
کاش همون بخشی که روز اول من رو انداختن، من رو میخواستن و مثل یه تکه اضافه که رو دستشون مونده روانه این بخش و اون بخش نمیکردنم
امروز برای بار شونصدم به این فکر کردم که من دلم نمیخواد این بخش بمونم و اگه اینجا بندازنم باید چه غلطی بکنم، از طرفی هم همش با خودم میگم دختر جان به خدا امید داشته باش و دلم به مثبت فکر کردن نمیره.
از طرفی میگم اگه این بخش انداختنم میرم از طرحم انصراف میدم و از طرفی هم میگم من به مدرکم احتیاج دارم و مدرکم گرو طرحه از اونور هم میگم دو سال اینجا افسرده بشم چه فایده دیگه مدرک به چه دردم میخوره.
یادمه تو کلاس اندیشه ۱ که میرفتم دانشکده بهداشت خانومه میگفت هر جا گیر کردید ذکر محال رو بگید، بدون شک خدا گره کارتونو باز میکنه، اما الان هر چی دنبالش میگردم پیداش نمیکنم
