گاوگیجه ی درونی

۹ مطلب در آبان ۱۳۹۹ ثبت شده است

دعا

کاش یکی هم باشه ما رو هر شب به اسم دعا کنه...

۲۸ آبان ۹۹ ، ۲۳:۰۰ ۳ نظر ۰

نامه به ۸۰ سالگی

 


منِ ۸۰ ساله عزیزم؛سلام

حالت چطوره؟
شبا راحت و بدون نیاز به قرص میخوابی؟
روزا چطور؟ چطوری روشنایی روز رو میگذرونی ؟به پنجره چشم میدوزی یا به در؟ با نوه هات بازی هم میکنی؟ یا بزار یه جور دیگه بپرسم،نوه هم داری؟ یارِ غارِ زندگیت رو پیدا کردی؟
اگر قرار بود تو برام نامه بنویسی حتما نصیحتم میکردی که چنین کن و چنان کن.
اما حالا من دارم برات می نویسم. پس میخوام از چیزای قشنگی بگم که شاید تو دیگه نداشته باشی شون و دلت براشون تنگ شده باشه.

از درخت انجیر دوست داشتنیت میگم که تو این فصل هنوز تک و توک انجیر داره، یادته صبحا که بیدار میشدی عادت داشتی خودت بچینی شون و ناشتا بخوریشون. تابستونا هم که کلا قوت غالبت انجیر بود. فصل انجیر که میشد، هوس از درخت بالا رفتن میکردی.میرفتی رو شاخه ها و انجیر میچیدی و از اون بالا تو حوض قل شون میدادی. یادته مامان تا اون بالا میدیدت میگفت:دِ بیا پایین دختر،اون بالا مگه جای تویه.

راستی مامان هم حالش خوبه. اینجا کنارم نشسته و داره چایی میخوره با توت های مخصوصش:)) مطمئنا اگر بهش بگم دارم برات نامه مینویسم میگه:(به دخترک من سلام برسون و بگو خوب غذا بخوره و مراقب باشه مریض نشه)
فسقلیمون تازه یادگرفته نقاشی بکشه. هر روز یه دفتر پر از نقاشی میکنه نقاشی های نصفه و نیمه بعد میره سراغ دیوار ها.امروز خوش شانس بودیم که تونستیم نقاشیایی که کشیده بود رو با پاک کن پاک کنیم و الا که خرج حسابی رو بر گرده مان میگذاشت.

عزیز جون و اقا جون هم خوبن.
راستی چند روز پیش نی‌نی خاله مریم به دنیا اومد. یه پسر گوگولی. خدا حفظش کنه.

عارفه این روزا نگرانم. نگران آینده.نگران چیزایی که ازشون خبر ندارم.گاهی بابتشون غصه میخورم و گاهی هم از اینکه برای این چیزا غصه خوردم، عصبانی میشم.نخند، اینا کاراییه که تو در دهه سوم زندگیت انجام میدادی.همش کار های خودته.
عارفه کاش میشد بیای بگی همه چی خوب پیش خواهد رفت،غصه چیزی رو نخور.

کاش میشد بیای همو بغل کنیم.

 

 

نمیدونم این چالش از کجا شروع شد....

من به دعوت زری خانوم نوشتم.

شما هم به دعوت من بنویسید:)

دعوت میکنم از:

فاطمه کریمی

محسن رحمان

ساربان

کژال

۲۷ آبان ۹۹ ، ۱۸:۰۱ ۰ نظر ۰

خسارت دیده یِ ....

استاد عین صاد واقعی میگن:

در تمامی دوره ها انسان در خسارت است!

مگر آن هایی که به هدفی و عشقی رسیده اند...

خدایا نگذار ما جزو خسارت دیده ها باشیم.

۲۵ آبان ۹۹ ، ۱۸:۵۳ ۱ نظر ۰

وقتی بزرگ شدی میخوای چی کاره بشی؟

 

از دوران طفولیتم هر موقع کسی می پرسید "وقتی بزرگ شدی میخوای چی کاره شی؟" با قاطعیت بهش میگفتم دوست دارم متخصص قلب بشم. نمیدونم رو چه حسابی ولی خب یه هدف بود دیگه.

 

روزگار هیچ وقت بهت نمیگه که قراره اوضاع چجور بشه.
منم که کف دستم رو بو نکرده بودم که ممکنه اونی که من میخوام نشه و نتیجتا plan B ایی نداشتم .
اینجور شد که متخصص قلب نشدم که هیچ،حتی راهی که در پیش داشتم خیلی فرق میکرد‌.

و الان تو دهه سوم زندگیم دوباره به همون سوال بنیادی رسیدم که "بزرگتر شدم میخوام چیکاره شم؟"
و البته هنوز به جواب قابل قبولی نرسیدم :/

 

برای شما(۱): هر چند که مطمئنا این سوال بار ها از ذهنتون گذشته اما یه بار دیگه ین سوالو از خودتون بپرسید.
امیدوارم جوابتون مثه جمله های بلاتکلیف گونه "حالا دور هم یه چیزی میخوریم" نباشه و واقعا بدونید که قراره با بقیه عمرتون چی کار کنید.
برای شما(۲): اگه فهمیدید چجوری باید به جواب برسید،به من هم خبر بدید.

۲۳ آبان ۹۹ ، ۲۱:۴۱ ۵ نظر ۰

دیر رسیدن

دقیقا لحظاتی که لازم بود سرگردونیم رو با یکی به اشتراک بزارم.
همه سرشون شلوغ بود.

همیشه دیر می‌رسین.

۰۹ آبان ۹۹ ، ۲۱:۳۹ ۰ نظر ۰

چی شد که اینجور شد؟

 

تو مترو در حال بازگشت به خونه بودم.
اونور تر یه آشنا دیدم ، بله درست شناختم یکی از آقایون کلاس بودن ، همینجور که نگاهم به همکلاسی بودش دیدم در حال صحبت با کسیه، که یه لبخند عریضی روی صورتش نقش بست.

خب داشت با کی حرف میزد؟یکی از دخترای کلاس.

از دیدن این صحنه چنان خجالت کشیدم که اگر اون بنده خدا میدید من دارم نگاهشون میکنم انقدر خجالت نمیکشیدن.

مدتی بعد صداش دراومد که بله این خانم و اقا با هم قرار میزاشتن و غیره (ولی نه اونقدر غیره)

واقعا چی شد که اینجوری شد؟ چرا جوونا احساس کردن باید یه رابطه دوستی داشته باشن؟ چرا حس کردن باید یه کارایی رو پنهانی و دور از چشم پدرو مادر انجام بدن؟

 

۰۹ آبان ۹۹ ، ۰۰:۰۰ ۲ نظر ۰

فیلم دیدن با مامان

 


خب عموما فیلمی که حاوی صحنه های ناپسند باشه رو نمیبینم ، چون مطمئنا روی تفکرات روانیم تاثیر میزاره ، این موضوع رو خیلی راحت خودم قبول کردم.

انتن تلوزیون خراب شده بود و تصمیم گرفتم یکی از همین فیلم های سانسور شده رو بزارم و با خانواده ببینیم. (اندر پرانتز اینکه خواهر ۱۳ ساله ام هم کنارمون بود.)

هم اینکه از این بیحوصلگی دربیام و هم اینکه یه مقدار مامانم با تغییرات سبک فیلم و علایق عامه جامعه اندکی آشنا‌‌ تر بشه.

فیلم چیز خاصی نداشت. یعنی هیچ چیزی نداشت، چون کلا ژانر فیلم غیر عاشقانه بود، فقط یه تیکه دختره به پسری که کنارش روی شن های ساحل دراز کشیده بود گفت "بیا تا همیشه با هم باشیم"
(قابل توجهتون که دختر و پسر با لباس های پوشیده بودن نه اینکه بیکینی و مایو تنشون باشه و زیر نور مهتاب تو ساحل دل و قلوه بگیرن)

و کات

این چه فیلمیه که تو گرفتی؟
از کجا گرفتی؟
چک کردی که رده سنی و ژانرش چیه؟

و خاموش

خب شاید این ویژگی مادران دهه ۵۰ و ۶۰ باشه که زیادی حساس ان. در حالی که خبر ندارند، صنعت سینما با چه سرعتی داره میتازه و شاید همین فیلمایی رو که الان انقدر نهی شون میکنن رو بچه هاشون چندین مرتبه دیده باشن

مسئله اینجاست که کدوم یکی مشکل ساز تره
اینکه والدین ذهنشون محدوده و فکر میکنن بچه شون همون فرزند مظلوم و مشحون به حیا دوران کودکیه
یا اینکه بچه ها از ترس سرزنش های والدین خودشون در خفا فیلم میبنن و اطلاعات کسب میکنن؟

در واقع چیزی که الان داره رخ میده اینه که بچه ها نمیزارن والدین اینجور فیلم ها رو ببینن نه اینکه والدین مانع دیدن این فیلم ها بشن!!!


واقعا تربیت فرزند سیاست خاصی میخواد.

۰۶ آبان ۹۹ ، ۱۸:۱۰ ۵ نظر ۰

یه چیز نگران کننده

بگذارید حقیقت را برای‌تان روشن کنم. ما برای مدت نامعلومی قرار است روی این کره‌ی خاکی زندگی کنیم.

۰۲ آبان ۹۹ ، ۱۹:۲۴ ۴ نظر ۰

گر عقل...

 

 

۰۱ آبان ۹۹ ، ۱۸:۵۰ ۰ نظر ۰