چه فایده

چند وقت پیش یار میگفت که این بولت ژورنال نوشتن و تیک زدن وقتی هدف مشخصی نداری بهت این دوپامین تیک زدن ها اینطور القا میکنه که داری کار مفیدی میکنی و هدفی داری.

این تو ذهنم بود که یه پادکستی گوش میدادم که درباره BORRDOM میگفت.

یعنی خستگی، ملال، حوصله ام سر رفته. یعنی وقتی که بی حوصله و ای بعد یکی میادبهت میگه خب بیا فلان کار رو بکن و بعد میگی حتی حوصله اون کار رو هم ندارم.

نقطه مقابل این Boredom، دوپامینه.

دوپامین اگه زیاد بشه به محیط بهتر توجه میکنی و در نتیجه از کار هایی که میکنی لذت میبری.

حالا این دوپامین دو جور توی بدن زیاد میشه، یکی اینکه مصنوعیه و توی درمان ADHD با دارو و یکی هم راه های طبیعی.

یکی از این راه های طبیعی مدیریت زمانه. زمان بندی داشتن حتی برای کار های ساده و روتین.

مثلا روتین صبحگاهی داشته باشی و تیک بزنی، اینجوری یه راندمانی داری و زندگیت جریان داره، یه دستاوردی حتی کوچیک داری و لذت داری و در پی اون دوپامین تو بدنت زیاد میشه و باعث میشه احساس بی‌حوصلگی و بی‌فایده بودن نکنی.

نتیجه اینکه حتی چیزای کوچیک توی بولت ژورنالتون بنویسید و تیک بزنید تا حس خوبی درباره خودتون داشته باشید.

 

در ادامه اون پادکسته میگفت که خودتون هم راجع به boredom و راه های مقابله باهاش سرچ کنین و دنیاییه برای خودش

 

 

بهمن ۰۲

اسفند به نیمه رسیده و من میخوام از بهمن بگم 

 

بهمن بیشتر از یه ماه برای من خاطره و ماجرا و اتفاق داشت

بزرگترینش اولین سفر دو نفرمون بود. انقدر بقیه زوج ها از خوش گذشتن اواین سفرشون گفتن که الان دوباره گفتنش تکراره فقط تایید میکنم که بله با کسی که دوستش داری بری سفر فوق العاده بی نهایت خوش میگذره یعنی خیلیییی اما اون طرف ماجرا رو کسی نمیگه که چقدر پر چالش میتونه باشه. چالش های سفر یه طرف و چالش های رو به رو شدن با نیمه های دیده نشده پارتنرت یه طرف. حقیقتا چالش بود از خورد و خوراک گرفته تا تایم خواب و بیداری و گرما و سرما و مسائل مالی و خستگی و حمل و نقل و صبوری و خویشتن داری و غیره. با هممه ی این ها قسمت خوش گذشتنش میچربه. 

 

بهمن تولد یار بود و به جز اون خرابکاری قناد توی کیک بقیه اش خوب بود. 

 

بابت لباس هم من جا دکمه ها رو زدم و تهش این شد که همون لباس کوتاهه که اول دوختم قشنگتر بود و همون رو پوشیدم. دلم یه عااااالمه لباس میخواد واقعا یه رگال پر لباس که بابت هر موقعیتی به فکر نیفتم که وای حالا چی کار کنم. 

 

بهمن همونطور که پیش بینی کرده بودم نصفش به مسافرت رفت و ربعش به تولد و ربع دیگه اش به تجدید قوا بعد شیفت ها. زبان نخوندم و اینکه دو ماه از خرید کتابم میگدره و من فقط یه یونیت خوندم یکم خجالتم میده. 

 

برا ارشد هم واقعا نمیدونم داررم چی کار میکنم تقریبا به یه نظمی که منو وادار به ادامه مسیر کنه رسیدم اما خب وقتی زمانت کمه داشتن شوق و انگیزه بیشتر از نظم به کار میاد که من ندارمش و قضیه ارشد خوندن هم از روی همون جمله معروف "what is the next right step" الهام گرفتم و دارم انجامش میدم و هر چند ته قلبم این مدلیه که میدونم ارشد امسال به هیچ جا نمیرسم اما خب بهتر از نشستن باطل هستش و از طرفی هم اینکه میبینم دوستام غالبا تو مسیر ارشدن و به میانه ارشد گرفتنشون رسیدن و من هیییچ یکمی حس عجیب و ناخوشایندی داره. نه اینکه بگم چشمم به کارای بقیه است ها اما خب دیگه. 

 

بهمن باشگاه نرفتم و اسفند و فروردین هم قرار نیست برم. توی بهمن یه کمی با فیت ان یوگا کار کردم و هرچند کم بود اما برنامه دارم یکم ورزش های پر جنب و جوش تری انجام بدم. 

 

مالکیت سیم کار رو بالاخره انتقال دادم. 

 

بابت استخدامی هم که توی پست قبلی گفتم و شاید اگه قبول میشدم یکم برنامه هام جدی تر میشد. 

 

برای پادکست گوش کردن هم پادکست کوتاه جذاب پیدا نکردم و شاید مشکل از همینجاست که من دنبال اینم که حتما یه چیز جذاب باشه که بتونم توی تایم های مرده مثه صبر کردن برا انوبوس یا تو مسیر ها پادکست گوش کنم و فکر کردم شاید اولین گام این باشه که واقعا برای پادکست گوش کردن تایم جدا باز کنم تا کم کم عادتش به سرم بیفته. 

 

یکی دو روزی هم هست که کتاب میخونم. کتاب انسان خدا گونه و هر پارتش تقریبا ده صفحه است و کم و خوبه. دنبال جذابیت نیستم فقط دنبال برگردوندن روتین ام. 

 

یه معضل تا همینجا اینستاگرام بوده برام هم حجم نت رو میبره ک هم تایمم رو. تصمیم گرفتم هر موقع خواستم تینستا برم غلبه کنم و به جاش برم یوتیوب. جای گزین سازی شاید انتخاب خوبی نباشه اما خب فعلا به اینستا خیلی عادت کردم و از اونور هم یه لیست ویدیو توی یوتیوب دارم که میخوام ببینمشون. 

 

یه کار خوبی که این دو سه ماه کردم این بود که بعد شبکاری هام روزه های قضایی رو گرفتم و به یاد ایام قدیم "به افتخار این بازیکن". 

 

برا اسفند هم که نصفش رفته و فقط دنبال این خواهم بود که:

یکم تایم خوندن رو بیشتر کنم. الان میانگین یه ساعت در روزه.

پادکست گوش کنم

ورزش کنم 

 

 

 

مصاحبه_ هر چی بشه خوشه

تو سریال فرندز،مانیکا خیلی زحمت میکشید، برای کارش، رابطه هاش، بچه دار شدنش، تهش نتونست بچه بیاره، اونوقت ادم گشاد و لوسی مثل ریچل بدون زحمت همه چی داشت حتی بچه ای که نمیخاست. این‌نماد زندگی ماست. اونی که بیشتر زحمت میکشه میشه ادم رنجوری که به اون ادم گشاد همیشه باخته
 

Twitter 

 

 

نتایج مصاحبه اومد
موقع ازمون کتبی یادمه فائزه از همه بیشتر بابتش تلاش کرده بود و برای من مثه یه بازی بود، من قبول شدم و فائزه نه.
موقع مصاحبه هم همه چی برای مریم ساده و بازی میومد و من کمی بابتش دغدغه داشتم چون به نظرم هر چقدر الکی ازمون کتبی رو قبول شدم شاید دست الهی بوده که راهو نشون بده و باید یه قدمی هم من بردارم. اون جور نبود که فکر و ذکرم باشه چون خودم خیلی اون بیمارستان رو دوست نداشتم که برم اما خب فرق میکنه که ادم مجبور به نرفتن بشه چون فاقد صلاحیته با این که ادم خودش تصمیم بگیره نره. خلاصه میگفتم که مصاحبه برای من دغدغه بود و برای مریم هر چه پیش اید و مریم قبول شد و من نه.

 

دنیا خیلی چیز عجیبیه. گاهی چیز هایی رو بهت میده که اصلا براشون درخواستی نداشتی، بهت میده اونم خوبشو بهت میده و گاهی خواستار یه چیزی هستی و دنیا برمیگرده میگه زرشک.

از دی که گذشت بهمن را یاد کنید

من هی یادم میاد که بیام اینجا و بگم که چه خبره و برنامه بعد چیه و این صوبتا اما یادم میشه

الانم که دیگه رسیدیم به نیمه های بهمن

علی ای حال

اول بگم که دی چطور بود

اون شومیز شیری مذکور رو دوختم و فقط جا دکمه اش موند و جالبه بگم که اونو برای سفرمون میخواستم و چون قدش کوتاه شده دوباره نشستم یکی دیگه دوختم و باورم نمیشه که توی 5 روز تمومش کردم و اونم فقط جا دکمه اش مونده. حقیقتا دوخت با الگو کیمونو خوب و راحت و سریعه

تو دی ماه بالاخره به ترسم برای جراحی دندون عقلم غلبه کردم و یکی رو جراحی کردم و حقیقتا درد داشت خیلی هم درد داشت و حالا فقط دو تا دندون عقل دیگه مونده. دیگه دردش مانع برای جراحی کردنش نیست بلکه جیبم نمیذاره.

دی ماه روز مادر داشتیم و اولین روز مادری که من دیگه دو تا مادر داشتم بود و با نظر به میزان کمال گراییم توی برگذاری هر چه تمام و کمال تر مراسمات باید بگم واقعا خوب انجامش دادیم و فقط حیف و صد حیف که توی دور همنشینی شون نبودم و شیفت بودم. سر همین شیفت بودنه سر مراسم روز پدر هم داشت اتفاق میفتاد که اگه واقعا اتفاق میفتاد من خیلی ناراحت میشدم و خدا رحم کرد حقیقتا.

دی ماه کیک کدو حلوایی پختم و اصلا جالب نشد. اول اینکه اصلا مزه کدو حلوایی نمیداد و دوم هم انگار نون جو پخته بودم. یکم خشک و غیر کیک مینمود.

دی ماه من دیگه حقیقتا تصمیم گرفتم که ارشد بخونم و جزوه هاشو پرینت گرفتم اما ببینید که کی دماغشو قرمز کرده و لباس دلقک ها رو تنش کرده. بعله نخوندم و همچنان هم نخوندم. یار میگه که چون قطعی با خودم نبستم که میخوام ازمون ارشد بدم اینقدر شل گرفتم و به تاخیر میندازمش. و خب وقتی هم ندارم برا خوندن انگار که بگم خب من که نمیتونم خوب و درست و حسابی بخونم پس اصلا نمیخونم. این قانون همه یا هیچ اخیرا خیلی چالشه برام و هنوز فقط یک کوچولو میتونم کنترلش کنم.

مشکل  اصلی دی ماهم خستگی بود. از شیفت برمیگشتم خسته بودم و دیگه حوصله ی خوندن زبان و ارشد و فلان و پشمدان نداشتم

حتی نمیدونی که چندماه میشه که یه کتاب هم نخوندم.

این ماه یه رژلب خفن از برند شیگلم خریدم

یه شلوار باحال خریدم

نتونستم خودمو قانع کنم که باشگاه برم چون گفتم که ماه دیگه نصف ماه مسافرتم و نیستم و بعدش هم که ماه رمضونه و نمیشه برم پس فعلا نمیرم

 

این ماه تولدم هم بود و خوب بود و خوش گذشت.

راستی بیام یه روز درباره مصاحبه ام بگم

 

 

برا ماه بعد که نصفش رفته و نصفش هم قراره به مسافرت بره:

انگلیسی بخون دیگه لعنتی

برا ارشد یه گامی بردار لطفا و این قفل رو بشکن

جا دکمه ها رو بزن

تولد یاره. کادو چی بخرم؟ کیکت رو سفارش بده

مسافرت داریم

اگه نمیری باشگاه حداقل با فیت ان ورزش کن

سیم کارتت رو انتقال مالکیت بده

یه عادت پادکست گوش کردن اضافه کن. در این راستا چه پادکستای جذاب و با زمان کوتاهیی پیشتهاد میدید؟

ازمون ارشدو ثبت نام کن. شاید که بابت پولی که میدی یکمی به خودت بیای و بخونی

 

کم موندم

چند وقت پیش با یه ادم خیلی عزیزی داشتم صحبت میکردم و پرسید که چی کار میخوای بکنی و چرا میخوای و چجوری و بعدش چی میشه و اینا. بازجویی طور نبود اما این حجم از سوالای اساسی برام زیاد بود. زیاد و رگباری چیزای مهم میپرسید.

و من کم اوردم

از اون شب کم اوردم و

کم موندم

 

 

خیلی بی حوصله شدم

حوصله حرف زدن ندارم

حوصله خوندن ندارم

حوصله نوشتن ندارم

 

 

کسی با من دوست نمیشه

امروز یاد یکی از درد های دوره دبستانم افتادم

از اونا که کسی تحویلت نمیگیره

امروز توی شیفت یکی از همکارا. این همکارا که میگم بچه های طرحی و تو رده سنی خودم هستن

خلاصه حمیده و الهام باهم رفتن صبحونه و من تنها موندم و بعد دوباره دو تا دیگه از بچه ها حمیده و مایده باهم رفتن بازارچه و من تنها موندم و عصری هم همینطور بود.

میدونی یه حس نادیده گرفته شدن به ادم میده

من نمیخوام که حضورم پر سر و صدا باشه. فقط میخوام که حضورم نامریی نباشه

میدونی گاهی دلم برا خودم میسوزه

اینکه این موضوع حتی الان ذهنمو درگیر کرده یکم ناراحت کننده است که زننن تو الان باید دغدغه های مهمتر از اینا رو داشته باشی و ول کن اما خب.

هرچند میدونم این موضوع دیگه خیلیییی کودکانه است ولی خب با همه بچگانه بودنش اما منو یه جوری کرده

 

361

نشستم و دلم گرفته و دارم به این اتاق شلوغ نگاه میکنم.
از صبح پای این شومیز نشستم و نمیفهمم چرا هنوز نمیتونم یه لباس فیت تنم و راحت بدوزم.
دیگه دارم فکر میکنم مشکل از تن منه.
خیلی پیش پا افتاده است اما من واقعا از این بابت که لباسم خوب در نمیاد ناراحتم.

غر اف شدنی و حمیده

ببینین کی دیروز یه عالمه غر زده که مریم شیفتاش از من کمتره و اما اولویت اف هم هست و این چه وضعیه. و حالا شیفت صبحشو اف شده. و رفته کمبود خواب پریشب رو جبران کرده :)
نمیدونم باید بابت بعضی چیزای ایتجوری غرمو بگم و بقیه هم ببینم ناراحتم یا اینکه اگه اون اف شدنه روزی من باشه خودش میاد و نیاز نیست ذره ای خودمو بابتش مشوش کنم.
هر چی که هست تو استیت خوبی هستم و الحمدلله
میخواستم در ادامه از یکی از همکارام بگم
حمیده؛
حمیده از اون دختراست که از صحبت کردن کنارش لذت میبری چون طرز بیانو چینش مطالب و زبان بدنش خیلی قویه‌. عکس من که موقع صحبت نمیتونم ذهنم رو یه جا متمرکز کنم و از این شاخه به اون شاخه میرم و همینطور استرسی میشم. این استرسی شدنو وقتی کشف کردم که پشت چراغ قرمز به دخترک گفتم "روز خوش، آ‌آ‌آ یعنی شب خوش" و یار گفت چون استرسی میشی و عجله میکنی یه مکث کن و بعد حرفت رو بزن.
علی رغم ناتلاش هام من همچنان توی برقراری ارتباط موثر مشکل دارم و واقعا باید یه فکری کنم. انقدر که حس میکنم برای مصاحبه استخدامی به جای خوندن سولات مصحبه باید بشینم نحوه گفتگو کردنو بخونم.
ایده ای دارید؟؟

 

 

 

پ.نون: خدا رو شکر تونستم اینجا بنویسم. داشت نوشتن هم یادم میشد :))

دی ماهی که مال منه

فکر کنم دیگه یلدا اخرین شب از عاشق و شیدا بودن من باید باشه و فردا جمعه خوش گذرونیه و بعدش باید یکم جدی تر بگیرم قضیه رو بنا به دلایلی که خودتون هم ته ذهنتون بار ها باهاش مواجه شدید و اولش انکارش کردید و بعد دیدید نه واقعا قضیه همینه.

 

اول اینکه بعله من استخدامی که قبلا ازش گفته بودم رو به لطف اون ۶ ماه بدبختی کشیدن توی عفونی با نمره بالایی قبول شدم و دو سه ماه دیگه مصاحبه اش هست و باید بشینم براش بخونم، هر چند بیمارستانی که الان توش کار میکنم رو دوست دارم و از طرفی از اینکه به یه بیمارستانی اون سر شهر دور از خونه مون برم نگرانم، میدونی این دوری و مسیر طولانی خیلی شرایط رفاهی منو سخت میکنه و فعلا همه چی رو سپردم به اینکه ان شاءالله خیره. خلاصتا که باید برای مصاحبه بخونم

 

 

The next step
اینکه اون دوره مسیر علاقه ای که از هاوین گرافی گرفته بودم و بشینم گوش کنم و به قول پانته‌آ وزیری "تصمیم نگرفتن خودش یه تصمیمه و اینکه ادم هی دست دست کنه از اینکه ممکنه بعدا پشیمون بشه یا یه مورد بهتر پیدا کنه اشتباهه و هزینه زیاد داره چون در جا زدنه و تو با یه تصمیم غلط حداقل یه سری تجربه کسب میکنی" حالا نمیدونم چقدر درست یا غلطه و اینا اما خب بذار حداقل روی کاغذ تصمیم بگیرم
و اینکه بشینم مثه بچه خوب ویسا رو گوش کنم و بنویسم همین.

 

 

دوباره انگلیسی با هوشنگ رو شروع کردن با کتاب امریکن ۴ و انتظاری که از خودم داره اینه که دی ماه تا تولدم یونیت ۱ رو تموم کنم.

 

در پی اون تصمیم گیری بخوام حرف بزنم یه مورد اینکه امسال اخرین سالیه که میتونم از سهمیه استعداد درخشانم استفاده کنم و بشینم یه تلاشی برای ارشد بکنم یا میشه یا نه دیگه از این بد تر که نیست.

 

 

خیاطی هم اینکه یه شومیز شیری بدوزم که دیگه دستم پیش ریحون دراز نباشه.

 

 

یکم زیاد شد. انتظار ندارم همه شو پرفکت انجام بدم و فقط اینکه استمرار داشته باشم و انجامش بدم کافیه برام.
 

 

توکلت علی الله

حالا که یکم ازش گذشته

حالا که یکم از واقعه گدشته و احساسات من معتدل تر شدن میخوام از قضیه بگم

قضیه از این قراره که چند روز پیش مامان بعد ناهار از نشست به گفتن که یه نیروی طرحی جدید اومده و خیلی دختر زرنگیه. توی دوره کارشناسیش یه جا میرفته اپراتور لیزر و بعد یه سال کار کردن برا طرف. طرف گفته میخواد کلینکش رو ببنده و این دختر اومده با پزشک کلینیک شراکتا دستگاه لیزر رو خریدن و الان سه روز در هفته میره کلینیک و در امدش ماهی 15 میلیونه و خیلی دختر زرنگیه و تو هم باید یه فکری بکنی. من ساکت بودم اما حقیقتا ناراحت بودم از اینکه مامانم دایما منو با بقیه مقایسه میکنه و هیچ وقت هم نمیشه که دست از اینکارش برداره و نمیدونم چرا والدین فکر میکنن اگه بچه شونو با بقیه مقایسه کنن بچه به فکر میفتن و انگیزه میگیرن که کاری کنن.

القصه غصه شدم و شبش گریه کردم.

و روز بعد رفتم بیمارستان و طرحی جدید رو دیدم که خیلی با اعتماد به نفس و خوشتیپ اومد و سوییچ ماشینش رو گذاشت توی کوله اش و تو فکر بودم که چقدر خوبه که ادم این مدلی باشه.

یکم نگاهش کردم و به نظرم اومد که چقدر قیافه اش اشناست و بعله از هم مدرسه ای های دوره راهنماییم بود.

 و میدونی چی حرصم میده اینکه اون زمان من همش سرم تو کتاب بود و مامان میگفت درس بخون و از درسه که ادم به جایی میرسه و این حرفا. و حقیقتا بچه زرنگ مدرسه بودم درمقایسه با طرحی جدید اما اینکه میبینم اون درس خوندن ها نهایتا منو با کسی که یه زمانی من ازش سر تر بودم تو یه جایگاه که نه، حتی پایینتر قرار گرفتم اندوهگین و ناامیدم میکنه.