خب عموما فیلمی که حاوی صحنه های ناپسند باشه رو نمیبینم ، چون مطمئنا روی تفکرات روانیم تاثیر میزاره ، این موضوع رو خیلی راحت خودم قبول کردم.

انتن تلوزیون خراب شده بود و تصمیم گرفتم یکی از همین فیلم های سانسور شده رو بزارم و با خانواده ببینیم. (اندر پرانتز اینکه خواهر ۱۳ ساله ام هم کنارمون بود.)

هم اینکه از این بیحوصلگی دربیام و هم اینکه یه مقدار مامانم با تغییرات سبک فیلم و علایق عامه جامعه اندکی آشنا‌‌ تر بشه.

فیلم چیز خاصی نداشت. یعنی هیچ چیزی نداشت، چون کلا ژانر فیلم غیر عاشقانه بود، فقط یه تیکه دختره به پسری که کنارش روی شن های ساحل دراز کشیده بود گفت "بیا تا همیشه با هم باشیم"
(قابل توجهتون که دختر و پسر با لباس های پوشیده بودن نه اینکه بیکینی و مایو تنشون باشه و زیر نور مهتاب تو ساحل دل و قلوه بگیرن)

و کات

این چه فیلمیه که تو گرفتی؟
از کجا گرفتی؟
چک کردی که رده سنی و ژانرش چیه؟

و خاموش

خب شاید این ویژگی مادران دهه ۵۰ و ۶۰ باشه که زیادی حساس ان. در حالی که خبر ندارند، صنعت سینما با چه سرعتی داره میتازه و شاید همین فیلمایی رو که الان انقدر نهی شون میکنن رو بچه هاشون چندین مرتبه دیده باشن

مسئله اینجاست که کدوم یکی مشکل ساز تره
اینکه والدین ذهنشون محدوده و فکر میکنن بچه شون همون فرزند مظلوم و مشحون به حیا دوران کودکیه
یا اینکه بچه ها از ترس سرزنش های والدین خودشون در خفا فیلم میبنن و اطلاعات کسب میکنن؟

در واقع چیزی که الان داره رخ میده اینه که بچه ها نمیزارن والدین اینجور فیلم ها رو ببینن نه اینکه والدین مانع دیدن این فیلم ها بشن!!!


واقعا تربیت فرزند سیاست خاصی میخواد.