اول از همه ممنون از همتون که جویای احوال بودید و خودش قوت قلبی بود برام.
این روزا یه عالمه حرف برای گفتن دارم اما توانی برای بیانشون ندارم.
فقط یه روزی از یه شیفت خیلی داغون برگشته بودم خونه و اشکی بود که میریختم چون فکر میکردم من به درد این کار نمیخورم و این کار هم به درد من نمیخوره و ۴ سال عمرم رو پای این رشته که نه من دوستش دارم و نه میتونم باهاش ارتباط برقرار کنم گذاشتم و حیف از عمری که برنمیگرده. گریان و نالان و افسرده و داغووون بودم و واقعا از خدا میخواستم که تموم بشه دیگه و نیاز داشتم یکی به جای من تصمیم بگیره و عمل کنه و خسته شدم دیگه.
روز بعد کارای انصرافم رو کرد و هزار تا جا برای امضا و این نامه و اون نامه و این اتاق و اون اتاق رفت و جواب این شد که حتی اگه بخوام بزارم و برم هم نمیتونم و باید حداقل تا اردیبهشت صبر کنم که جانشبن تعیین شه برام. 
خلاصتا که اوضاع خیلی پیچیده شده و حوصله شرح قصه نیست.
فعلا دو روزی مرخصی ام و دارم تلاشم رو میکنم از فکر بیمارستان بیام بیرون و فعلا رو زندگی کنم و تا الان که خوب بوده.

 

تنتون سالم و زندگی تون روی غلطک :)