از بزرگترین اشتباه هایی که کردم این بوده که ادرس اینجا رو به چند تا از دوستام دادم و حالا اصلا اینجا احساس راحتی نمیکنم چون دائما مورد پرسش قرار میگیرم که "وای عارفه فلان قضیه چی شدش و چی کار کردی؟". اینکه احوال پرس ام هستن خیلی برام قابل احترامه اما باعث میشه که حس کنم دارن تجاوز میکنن. 

کاش میتونستم رو در رو بهشون بگم که ممنونم از اینکه احوالاتم براتون مهمه اما اینکه اینجا مینویسم برای اینه که دوست دارم قسمت هایی از شخصیت و افکار و خاطرات روزمره ام رو از دنیای واقعی دور نگه دارم و اینجا کاملا مستقل از بیرون و برخورد هاییه که باهم داریم. احساس بهتری خواهم کرد اگر مرتب درباره چیزهایی که اینجا میگم توی فضای مجازی و یا واقعی نپرسید و فقط محدود به همینجا باشه.

 

بهترین کار اینه که تنها کسایی که از نزدیک نمیشناسنت اینجا باشن چون باعث میشه حداقل یک جا واقعا خودت باشی، بدون سانسور.

 

اینجا مثل کلوز فرند اینستاگرام میمونه؛ اونایی عضو میتونن باشن که خیلی توی باقی مسائل کنجکاوی نکنن و نخوان غوز رو به شقیقه ربط بدن.