کارای طرحم

من باید قوی باشم

 

یک ساعت تمام رو صرف نوشتن گزارش کردم. گزارش نویسی های این بخش من رو یاد جریمه های دوره دبستان میندازن. یک صفحه تمام بنویس من تقلب نمیکنم یا صد بار بنویس من حنانه رو اذیت نمیکنم. 

بعد ۱۰ سال دوباره داشت تکرار میشد. حالا چهار صفحه بنویس "همیشه لازم نیست نشون بدی قوی هستی."

 

- راحت باش میتونی اینجا راحت گریه کنی.

+ نباید با گریه هام بقیه رو آزرده خاطر کنم. باید قوی باشم ، باید تحملش کنم.

- همیشه لازم نیست نشون بدی قوی هستی .گریه کردن نشانه ضعف نیست.

صدای گریه هاش بلند تر شده بود. انگار بار بزرگی رو از رو شونه اش برداشته بودن.

+ خیلی ممنون. یکم بهتر شدم.

خیلی دوست داشتم بهش بگم "ولی سنگینی تمام سال های غمباری که سعی کردی قوی باشی هنوز توی چشمات معلومه"

ولی نگفتم، شاید برای فعلا کافی باشه.معلومه که کافیه، برای کسی که هر موقع تو سختی ها میخواسته گریه کنه بهش میگفتن مگه بچه ای که گریه میکنی همین اندازه هم خیلیه.

 

گاهی اوقات سعی کنید این "قوی بودن" رو بزارید کنار و گریه کنید.

تموم شد.

امروز آخرین روز حضورم در بخش اعصاب و روان بود.

از تموم شدنش خوشحال بودم چون دیگه واقعا داشت تو زندگیم تاثیر منفی میزاشت. با گریه میخوابیدم با گریه بیدار میشدم زودرنج شده بودم و اندکی پرخاشگر.

و ناراحت هم بودم چون دیگه جایی به این روراستی کاستی های جامعه رو تو صورتم نمی کوبه.

خب؛

عینکی زودرنج طلبکار من کل خاطرات این بخش فقط برای تو بود. برای اینکه یکم آسونتر بگیری.

ذهنت رو درگیر حرفی که تو دعوا بهت زدن نکن.

به اونایی که میگن "خجالت بکش، مگه تو بچه ای" توجه نکن.

خودت رو به خاطر اینکه کاش فلان چیزو نمیگفتم سرزنش نکن .

هیچ معلوم نیست دقیقا تو کدوم  موقعیت استرس زا قراره از مرز رد بشی و قرص اعصاب مصرف کنی.بقیه لطف میکنن بهت بگن اختلال روان داری ولی خودت بهتر میفهمی که برچسب روانی بودن میخوری.

 

 

 

[البته هنوز خیلی چیزا از این بخش رو باید ثبت کنم.]

از شکست عشقیم اصلا نپرسید...

باشه به همه سوالاتون جواب میدم ولی از شکست عشقیم اصلن نپرسید دوست ندارم بهش فکر کنم.

دختر بیست ساله ای رو در نظر بگیرید که از شدت گریه به نفس نفس میافته. چرا ؟ چون پسری که اونو دوست داشته در حالی که دیگه کار از کار گذشته و اونو به خودش وابسته کرده بهش جواب رد میده!!  چون احساس ناتوانی میکنه ، احساس خرد شدن میکن. از کسی که اصلا تصورش رو نمیکرده آسیب دیده.

و بیان میکنه چیزی که بیشتر آزارش میده اینه که پسره اصلا عین خیالش نیست که با احساسات یه دختر چیکار کرده. چنان راحت همه چی رو فراموش کرده که انگار اتفاقی نیفتاده.

کم نیستن افرادی که ترک معشوق و جدایی زمینه ساز بستری شون شده.

شاید به این خاطره که تو جامعه مون خیلی چیزا رو به بچه هامون یاد نمیدیم.از تفاوت های شخصیتی زن و مرد چیزی نمیگیم. از  آسیب های اجتماعی دوستی ها نمیگیم.

و گاهی هم بچه ها از طرف خانواده محبت کافی دریافت نمیکنن.

گاهی سخت گیری ها زیادیه که بچه زده میشه و میخواد خودش یه آزادی رو برای خودش ایجاد کنه.

 

نمیدونم باید دقیقاچی کار کرد ولی خیلی تاسف اوره که به خاطر ضربه  روابط دوستی نادرست فرد مشکل اعصاب و روان پیدا کنه که حتی در بعضی موارد بیماری و علائمش احتمال عود مجدد داره. 

اولش ترسناک بود.

طبق تعاریف از قدیم الایام حتی توی جوک هامون بهش میگفتن تیمارستان یا دیوونه خونه.

اما نباید انتظار داشته باشید که با یه فضای مخوف مشابه زندان های ساواک مواجه بشید که  افراد رو به تخت زنجیر کنن و دائم بهشون شوک الکتریکی بدن.

شاید بشه گفت حتی خلوت تر از بیمارستان های عادی (بیماران جسمی) باشه و همینطور فضای ارومتر و یا شادتری داشته باشه . 

که همینطور هم بود.

همیشه ترس عجیبی از بیمارستان های اعصاب و روان داشتم.

میترسیدم که یادم بره برای چی به اینجا اومدم و قاطی جمع فارغ از دغدغه بشم و برچسب بخورم.

میترسیدم از نگاه هایی که مدتها درونم رو در پی یک اشکال خفیف روانی کنکاش میکردن.

میترسیدم از اینکه بگن " دیدی گفتم یه چیزیت هست من از اولش مطمئن بودم این چهره همیشه خندون یه عیبی داره ، نمیشه که هر کی هر چی گفت بازم لبخند بزنی و مهربون باهاش برخورد کنی"

 

و منی که همیشه شاد و شنگول بودم شدم یه آدم آروم و محتاط.