امروز یکی از اون صحنه های فیلم پرستاران جلوی چشمم رخ داد. به همون مهارت و سرعت و همکاری و به شدت حرفه ای بودش. یا حداقل گفت که حرفه ای ترین عملیات احیایی بوده که تا به امروز دیدم.
اون حجم از مدیریت تیم و تصمیم گیری در لحظه به قدری باشکوه بود که هنوز تو شوکم درباره اش.
با همه کمبود های تجهیزات، با همه دستپاچگی های اعضا، تیم رو فوق العاده مدیریت کرد، انگار که اون نقص ها دیده نمیشدن.
و پزشک تنها لطفی که کرد این بود که محل لوله انتوبه رو تایید کرد. البته بی انصافی نکنم که هر کسی که میبود با دیدن این همه مهارت ترجیح میداد مسئولیت رو واگذار کنه و عقب وایسته.
و عارفه عزیزم، ذوق امروزت از اینکه این طور ماهر باشی رو فراموش نکن و یادت باشه چندین سال تلاش لازمه تا اینطور خبره بشی.
نا امید نشو
جا نزن
درس بخون
و به کار ببرش.
پ.نون: چه طور ممکنه یه آدم انقدر خوب باشه...
