امروز اولین روز تمدید طرحم تو همون بیمارستان قبلیه
یه مقدار خوشحالم چون کم کم داشت حوصله ام از توی خونه بودن سر میرفت و یکمی ناراحتم چون دیگه کار و کار و کار. کاش حداقل جمعه ها رو تعطیل میبودم
نکته مثبت ماجرا پوله. چون خیلییی زیاد بی پولی کشیدم
خرج و برج نکردما همه اش به قسط و سرمایه گذاری و اینا رفت
انقدر که مجبور شدم برا گذران زندگی از یار پول بگیرم و چقدر سخت بود این موضوع با این که عملا حق قانونی منه ولی بابتش واقعا احساس بدی داشتم. چیه این مستقل بودن اصلا :/
الان ۴ روز میگذره از تمدید طرحم و امروز یه اتفاقی افتاد که به شدت عصبانی شدم و در پی اون عصبانیت حس به اشتباه مقصر شناخته شدن و ناراحتی و غم کردم
حالا داستان چی بوده یه نوزادی بد حال میشه و حالا به دادش رسیدیم و بچه خوب شد دوباره. مامان نوزاد از استرس و اینا ها گریه میکنه و همون اول صبح میره پیش هدنرس با گله و شکایت و اشک و اه، که پرستارا اصلا به نوزادم سر نزدن و حالا تو این موقعیت پر استرس هدنرس به جای اینکه از نیرو هاش دفاع کنه و هواشونو داشته باشه اومده شکایت و گله کرده
و اینا به کنار مسئول شیفت میگه من که بهت گفتم همون سمت بشین
و من جواب دادم که مریضای خودم لاین دیگه بودن و مریضای دو نفر دیگه رو تحویل گرفتم مسئولیت اینا ها با کی باید باشه. مگه شما اومدین مریضا رو تحویل بگیرین که من بدون نگرانی از مریضای خودم اون لاین بشینم.
بیشتر از همه این هجمه های روانی؛ از اینکه موقع تحویل مریضا جدی نبودم و نگفتم نه من این کارو نمیکنم ناراحت و عصبانی ام.
حقیقتا سگ تو روح همین ۴ روز
