نه به اون شوری شوری نه به این بی نمکی

شب عید علی هیچ تبریکی بهم نگفت

روز پرستار هم که شد پشت تلفن تبریک گفت و تو اینستا استوری گذاشت و برام کلیپی که درست کرده بود رو فرستاد.

عصر بعد اینکه از شیفت اومدم خونه به علی زنگ زدم که امروز رو زودتر بیا خونه روز پرستاره. گفت خیلی کار دارم و پروژه ام مونده و منم هیچی نگفتم. تو دلم اینجوری بود که لنتی مگه چقدر مناسبت توی سال داریم و بریم بیرون و جشن بگیریم و شادی کنیم که تو انقدر اون پروژه ها برات مهمتره. شب هم که دیر اومد خونه یه شاخه گل بهم داد و تبریک. گفتم کادوم کجاست؟ گفتش وقت نکرده بره چیزی بگیره و فقط گل گرفته.دروغ چرا ناراحت شدم و دلم شکست. میدونم علی من یادش نمیره کادو بگیره و توی روز های اینده جبران میکنه اما آدم باید هرچیزی رو به جاش جشن بگیره تا موقعی که ذوقش رو داره انجام بده. پس فردا که بریم بیرون و تو بگی این به جای اون روز پرستار یا هدیه ای ه بعدا میدی قطعا نو خوشحال میکنه ولی ذوق روز پرستار رو دیگه نداره برام.

 

 

من و چهار تا از جوجه طرحی ها توی بخش جدیدیم. میونه ی شیفت بود که یهو هدنرس یکی از بچه ها رو صدا کرد و گفت فلانی برو دم در کارت دارن. رفت و کی میتونست باشه. خانواده اش با دو سه تا دسته گل و باس گل و کادو و جعبه شیرینی اومده بودن سوپرایزش کردن. چون اولین روز پرستارش بود :/

یواشکی های یک زن خانه دار

تعریف از خود نباشه خونه مامانم که بودم خیلی خانم کدبانویی بودم. هنوزم هستما ولی گاهی وقتی فقط خودتی و خودت و کسی نیست که بگه چی کار کنی و میخوای همه چیزو به روش خودت پیش ببری یه سری سوتی هایی هم پیش میاد دیگه.

صبحی اومدم توی دیگ زودپز جدیدم غذا درست کنم. با خودم گفتم یعنی همینجوری غذا رو بذارم توش بپزه درسته؟ نمیخواد مثلا با شیر یا با اب یه دور بجوشونمش. یکمی شیر داشتیم تو یخچال در حد یه لیوان همونو ریختم تو دیگ و به اندازه ۴ لیوانم آب بهش اضافه کردم و درش رو بستم که بجوشه. بعد یه ساعتی گازش رو خالی کردم و دیدم چه بوی بدی میده با خودم گفتم خوب شد با شیر جوشوندمش. در دیگ رو که باز کردم دیدم شیره خراب بوده و حالا دلمه بسته و بوی کثافت میداد. از بوی شدیدش گلاب به روتون تهوع و استفراغ گرفتم. اومدم دیگ و محتویاتش رو تو سینک خالی کردم و عطر خوش بوش کل خونه رو برداشت و بد تر اینکه تیکه هایی شبیه دستمال کاغذی خیس توی سینک رو پر کرده. اصلا برام ممکن نبود برم توی آشپزخونه و قابلمه رو بشورم از طرفی عجله هم داشتم چون باید غذا رو زودتر درست میکردم . رفتم یه ساعتی رو توی تراس نشستم. بد تر اینکه تراس هم بوی کود میداد.

دیگه دوست داشتم گریه کنم. 

شب سیاه و سایه ی تار

۴ ماه نشده که اومدم تو این بخش و حالا دارن بخش رو جمع میکنن و ما نیرو های طفلکی بین بخش ها باید تقسیم بشیم.

دیشب وقتی رسیدم بیمارستان یکی از نیرو های کمکی که منو دید گفت عهه تو چرا اومدی بخشو بستن مگه خبر نداری و انگار آب سردی ریختن روم. درست بود بخشمون رو جمع کردن چون قراره بخش زنان به جاش بیاد‌.

بخشمون رو بستن. 

تازه داشتم به جمعی که توی این بخش درست کرده بودیم عادت میکردم. به بچه هایی که همه مثل خودم کم سابقه بودن و کسی اقا بالاسر و ما تو این بخش حق آب و گل داریم نبودن. تازه برنامه هامون خوب شده بود و داشت زندگیم یکم جون میگرفت و میخواستم برم باشگاه و یه روتین درست کنم.

همه چی نقش بر آب شد دیشب رفتم icu کشیک دادم و برای فردا مشخص نیست کجا برم.

وقتی هم که نیرو بخشی نباشی خیلی بهت سخت میگذره. تو نیرو جدیدی و خیلی نمیتونی حرف بزنی و اونا هم خیلی تحویلت نمیگیرن. با برنامه شیفت هات راه نمیان، مریضای بد و پرکار رو برات میذارن. بهت زور میگن و خب اگه الان که این متن رو میخونی تو ذهنت گفتی که خب حرف زور رو قبول نکن باید بگم نمیشه وقتی تو مسئولیت سلامت یه بیمار رو عهده داری حتی مجبوری حرف زور هم گوش بدی و انجام بدی. حرف زور همکارت، مافوقت، رییست یا حتی همراهی مریض.

 

خسته ام. روحم خسته است. مضطربم چون نمیدونم قراره چی به سرم بیاد 

اما این دفعه آروم تر از دفعه های قبلم چون میدونم خدا برنامه های بهتری برام داده. مثل اون موقع که تو بخش سخت و طاقت فرسا جراحی عروق بودم و وقتی تازه دستم اومده بود چی به چیه جا به جام کردن بخش سوانح و من چقدررر غصه خوردم و تمام تلاشم رو کروم برم گردونن جای قبلی. اما سوانح برام بهتر بود. حالا هم به انتخاب خدا اعتماد دارم.

اعتماد دارم ولی شرایط و موقعیت اضطراب آور و ترسناکه.

 برام دعا کنین آرامش مهمون قلبم بشه‌

شب سیاه و چشم بیدار

امشب شیفتم و یکمی سرم خلوت تره.

همیشه از اینکه شبکار باشم بدم میومده

با اینکه تو این بخش شیفت شب از همه شیفت ها بهتره و همه دوست دارن شبکار بیان

اما برای من یه حس غم و غربت داره انگار از خونه دور افتادم

گاهی فکر میکنم که شاید به خاطر اینه که تو بچگی شب های زیادی مامان پیشم نبوده است

یا به خاطر طرحواه وابستگیمه

یا از بیمارستان امام رضا و اون بخش عفونی که به خاطر سرپرستار نکبت خدازده اش و روزای بدی که مجبور بودم فقط شیفت شب برم بوده

 

خیلی ازارم میده

ساعتها طولانی ان

هوا سرد تره

ساکت تره

میترسم از شب ها

 

یه قلب سرد

وقتی نفس میکشم جریان هوای خیلی سرد رو حس میکنم. از بینیم میره تو از گلوم رد میشه و وارد ریه هام میشه. دور قلبم دور میزنه و دور میزنه و قلیم احساس سرما میکنه.

اسمی براش نذاشتم ولی تقریبا موقع هایی که از یه چیزی که بهش دلبسته و یا حتی وابسته ام جدا میشم حس میکنم

دیشب ما اومدیم خونه جدید و الان وسایلامو تقریبا چیدم و حالا که مامان و بابا و ریحان و جوجه که برای کمک اومده بودن رفته ان به شدت حس میکنم اون هوای سرد دور قلبم دور میزنه.

بیشتر موقع ها وقتی به این فکر میکنم که مثه قبلتر ها هر شب پیش مامان و بابام نیستم این حس رو پیدا میکنم. یا وقتی که اونا یه تغییری میکنن مثلا مامان سرما میخوره یا میرن مسافرت یا مهمونی که من نیستم. میدونی انگار اون حس جدا شدن از جمعی که خیلی دوستش داشتی و حالا دیگه بهش تعلقی نداری به شدت ازارم میده.

هفته اول بعد عروسی مون خیلی خیلی خیلی زیاد بهم سخت گذشت. فکر کردم دیگه این حسیه که یه بار تجربه اش کنی برات راحت میشه و انقدر ازارم نمیده اما حالا هم من غمگینم.

وقتایی که تنها هستم بیشتر ناراحت و غمگین میشم و هیچ گریزی ندارم

مشاورم گفته بود که طرحواره دلبستگی و وابستگی دارم و توی جلسه بعد عروسیمون پرسیدم ایا اوت طرحواره هایی که توی خانوادا پدریم در من ایجاد شده با من خواهند موند. در جواب گفت نه معمولا انسان ها توی محیط های مختلف واکنش های مختلفی دارن.

اما من واقعا از این احساس سردی که قلبم داره دارم ازار میبینم

 

 

هوادار تو خواهم بود در هر لحظه و هر جا

 

چند روز پیش سخت سرماخورده بودم 

این پسر صبح بردم دکتر و سرم و دارو و بعد اومدیم خونه و من خوابیدم و برا شربت عسل درست کرد

برام سوم اماده کرد و من تا شب استراحت کردم

و بله زندگی همین هاست که وقتی توی سختی هستی یه نفر حواسش بهت هست

همه بار زندگی رو روی دوشش میندازه و بهت میگه تو فقط استراحت کن حالت خوب بشه

و یار خوب تمام ماجراست 

 

 

البته بگم که همه چی اینجور که رویایی و رومانتیک و اینستا و بلاگری که فکر کنین نیست

قبل اینکه یار بخواد اینقدر هوامو داشته باشه تو همون حال مریضی یه دعوایی کردیم که من الان مریضم تو باید حواست به من باشه باید برام سوپ درست کنی باید تبم رو چک کنی بابد حواست به خونه باشه و بالاخره شد آنچه شد :)))