طرحم رو ثبت نام کردم برخلاف تصورم هیج جایی برای ثبت اولویت بخش و بیمارستان نداشت و گویا کاملا قضیه شانسیه و منم که خدای شانس ام. برام دعا کنید یه جای خوب بیفتم چون همینجوریش دو سال کار سخت انتظارم رو میکشه اگه بخواد این دو سال توی یه جایی باشه که اصلا دوستش ندارم دیگه حکم مرگ رو داره. لطفا فاز روانشاسی های زرد رو برندارید و بگید "که ادم باید از شغلش لذت ببره و اگه دوستش نداری اصلا از اول نباید واردش میشدی و حالا هم دیر نیست و میتونی بیای بیرون" که همون یه بار که اینو شنیدم گوشم پر شده و کوفت و زهر مار که بیا بیرون مگه زندگی کشکه که من راحت بگم بیام بیرون و بعدش شبا کجا بخوابم پول زندگی رو از کجا بیارم.